اون روزا يادش بخير

اون روزا يادش بخير ؛ چه روزاي قشنگي بود ...

  كوچك كه بوديم چه دل هاي بزرگي داشتيم

اكنون كه بزرگيم چه دلتنگيم

كاش دلهامون به بزرگي بچگي بود

كاش همان كودكي بوديم كه حرفهايش
   را از نگاهش مي توان خواند
 

كاش براي حرف زدن

  نيازي به صحبت كردن نداشتيم
   كاش براي حرف زدن فقط نگاه كافي بود
   كاش قلبها در چهره بود

  اما اكنون اگر فرياد هم بزنيم كسي نمي فهمد

  و دل خوش كرده ايم كه سكوت كرده ايم
 سكوت پر بهتر از فرياد تو خاليست
سكوتي را كه يك نفر بفهمد

   بهتر از هزار فريادي است كه هيچ كس نفهمد
سكوتي كه سرشار از ناگفته هاست

ناگفته هايي كه گفتنش يك درد و نگفتنش هزاران درد دارد

دنيا را ببين ...

  بچه بوديم از آسمان باران مي آمد
 

  بزرگ شده ايم از چشمهايمان اشك مي آيد!

  بچه بوديم همه چشماي خيسمون رو ميديدن
   بزرگ شديم هيچكي نميبينه

بچه بوديم تو جمع گريه مي كرديم

  بزرگ شديم تو خلوت اشك مي ريزيم

بچه بوديم راحت دلمون نمي شكست
بزرگ شديم خيلي آسون دلمون مي شكنه

 بچه بوديم همه رو ۱۰ تا دوست داشتيم

بزرگ كه شديم بعضي ها رو هيچي بعضي هارو كم و بعضي ها رو بي نهايت دوست داريم

بچه كه بوديم قضاوت نمي كرديم و همه يكسان بودن
  بزرگ كه شديم قضاوتهاي درست و غلط باعث شد كه
  اندازه دوست داشتنمون تغيير كنه

كاش هنوزم همه رو
 به اندازه همون بچگي ۱۰ تا دوست داشتيم

  بچه كه بوديم اگه با كسي

دعوا ميكرديم ۱ ساعت بعد از يادمون ميرفت

بزرگ كه شديم گاهي دعواهامون سالها تو يادمون مونده و

  آشتي نمي كنيم

بچه كه بوديم گاهي با يه تيكه نخ سرگرم مي شديم

  بزرگ كه شديم حتي ۱۰۰ تا كلاف نخم سرگرممون نميكنه
 

بچه كه بوديم بزرگترين آرزومون داشتن كوچكترين چيز بود
  بزرگ كه شديم كوچكترين آرزومون داشتن بزرگترين چيزه

  بچه كه بوديم آرزومون بزرگ شدن بود
 بزرگ كه شديم حسرت برگشتن به بچگي رو داريم

بچه كه بوديم تو بازيهامون همش اداي بزرگ ترها رو در مي آورديم
  بزرگ كه شديم همش تو خيالمون برميگرديم به بچگي

بچه بوديم درد دل ها را به هزار ناله مي گفتيم همه می فهميدند
 بزرگ شده ايم درد دل را به صد زبان به كسي مي گوييم... هيچ

  كسی نمي فهمد

بچه بوديم دوستيامون تا نداشت